ΑΠΟ ΚΑΠΟΥ ΣΕ ΞΕΡΩ

Μη γυρνάς, μη μʼ αναζητάς

έκλεισαν οι δρόμοι της υπομονής.

Κλειδιά στο συρτάρι της προσμονής,

δεν θα βρεις όσο κι αν ψάξεις.

Μη γυρίσεις,

μη κοιτάξεις πίσω μόνο τη στάχτη που άφησες θα δεις.

Δεν αξίζει να γίνεις αλάτι για ένα λάθος.

Μη νομίζεις,

πως διορθώνεται το λάθος με καινούργιο,

πως το μυαλό ξεκουράζεται,

πως έχει πυθμένα,

πως έχει μέτρο και μέγεθος

ώστε να προγραμματίζεις την επιστροφή στο σημείο που έφυγες.

Το μόνο που σου μένει είναι η ανάμνηση,

αν και πάλι δεν κάνεις το λάθος να τη διαγράψεις.

Μπορείς να το κάνεις,

μα θα χάσεις ένα κομμάτι της ζωής σου.

Νομίζω πως είναι καιρός να συστηθούμε ξανά

ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ

Ξεφυλλίζοντας απόψε τις αναμνήσεις,
έντυσα την νοσταλγία μου στα λευκά
και μέθυσα στ’ αρώματα της νιότης,
τότε που τα λουλούδια είχαν μυρωδιά,
τότε που με κοντά παντελονάκια
σεργιανούσαμε στα σοκάκια του χωριού,
τότε που η μυρουδιά της μεγάλης ακακίας ευωδίαζε,
αυτοφυές δέντρο των φτωχών,
τότε που το πρώτο φιλί στο κοκκινισμένο
μάγουλο της Κατερίνας,
γινόταν τρόπαιο στην αγορίστικη επιθυμία,
τότε που στις χουφτίτσες μας
τα όνειρά μας γίνονταν βώλοι,
τότε που υπήρχαν όνειρα,
και σαν νύχτωνε…
η αγάπη της μάνας και το παραμύθι της γιαγιάς

νανούρισμα γλυκό,
πώς να δυστυχήσεις!!!

Αγκάλιασε με σφιχτά
μήπως περισώσουμε τα τελευταία μας όνειρα,
κάνει κρύο απόψε…
όμορφα τα τριαντάφυλλα στο βάζο,
αλλά η μυρωδιά χάθηκε,
χάθηκε εκεί στη νιότη μας.