ΑΠΟ ΚΑΠΟΥ ΣΕ ΞΕΡΩ

Μη γυρνάς, μη μʼ αναζητάς

έκλεισαν οι δρόμοι της υπομονής.

Κλειδιά στο συρτάρι της προσμονής,

δεν θα βρεις όσο κι αν ψάξεις.

Μη γυρίσεις,

μη κοιτάξεις πίσω μόνο τη στάχτη που άφησες θα δεις.

Δεν αξίζει να γίνεις αλάτι για ένα λάθος.

Μη νομίζεις,

πως διορθώνεται το λάθος με καινούργιο,

πως το μυαλό ξεκουράζεται,

πως έχει πυθμένα,

πως έχει μέτρο και μέγεθος

ώστε να προγραμματίζεις την επιστροφή στο σημείο που έφυγες.

Το μόνο που σου μένει είναι η ανάμνηση,

αν και πάλι δεν κάνεις το λάθος να τη διαγράψεις.

Μπορείς να το κάνεις,

μα θα χάσεις ένα κομμάτι της ζωής σου.

Νομίζω πως είναι καιρός να συστηθούμε ξανά

ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ

Ξεφυλλίζοντας απόψε τις αναμνήσεις,
έντυσα την νοσταλγία μου στα λευκά
και μέθυσα στ’ αρώματα της νιότης,
τότε που τα λουλούδια είχαν μυρωδιά,
τότε που με κοντά παντελονάκια
σεργιανούσαμε στα σοκάκια του χωριού,
τότε που η μυρουδιά της μεγάλης ακακίας ευωδίαζε,
αυτοφυές δέντρο των φτωχών,
τότε που το πρώτο φιλί στο κοκκινισμένο
μάγουλο της Κατερίνας,
γινόταν τρόπαιο στην αγορίστικη επιθυμία,
τότε που στις χουφτίτσες μας
τα όνειρά μας γίνονταν βώλοι,
τότε που υπήρχαν όνειρα,
και σαν νύχτωνε…
η αγάπη της μάνας και το παραμύθι της γιαγιάς

νανούρισμα γλυκό,
πώς να δυστυχήσεις!!!

Αγκάλιασε με σφιχτά
μήπως περισώσουμε τα τελευταία μας όνειρα,
κάνει κρύο απόψε…
όμορφα τα τριαντάφυλλα στο βάζο,
αλλά η μυρωδιά χάθηκε,
χάθηκε εκεί στη νιότη μας.

ΤΟ ΤΥΧΕΡΟ ΣΟΥ ΑΣΤΕΡΙ

Ξημερώνει…
απόψε που χειμώνας
έχει σβήσει τ’ αστέρια,
μην περιμένεις πια
το τυχερό σου αστέρι για να δεις,
Μην κουραστείς…
μην απογοητευτείς…
η ξαστεριά θα ξαναρθεί,
το τυχερό σου αστέρι θα φανεί
και την ευχή θα ξαναπείς,

μες στου χειμώνα τη καρδιά
μια αγκαλιά ζεστή να ξαναβρείς.

ΛΕΥΚΟ ΟΝΕΙΡΟ

Ένα καράβι είν’ η ζωή
κι εγώ ο ταξιδιώτης
άσπρο πανί το όνειρο
στην ομορφιά της νιότης.
Μα εκεί στα μεσοπέλαγα
που η θάλασσα φουντώνει
αέρας φυσάει κι η βροχή
τ’ άσπρο πανί θολώνει.
Γκρίζο πια το όνειρο
ασπρόμαυρη η ελπίδα
μα θα μπορέσω κάποτε
ν’ αλλάξω εγώ σελίδα.
Αχ να μπορούσα να έφερνα
τα όνειρά μου πίσω
τα γκρι πανιά να άλλαζα

και στ’ άσπρα να τα ντύσω.

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ

Ήλθα κι απόψε στ’ όνειρό σου να ζήσω
εκεί που δεν υπάρχουν συνέπειες,
εκεί που δεν υπάρχουν συμβιβασμοί.
Άσε ν’ αγγίξω τη καρδιά σου,
να χαϊδέψω το σφάλμα σου,
να σκουπίσω το δάκρυ σου,
να κλάψω στη χαρά σου.
Άσε να ζήσω στ’ όνειρό σου
και το ξημέρωμα γλυκιά ανάμνηση ας γίνω
συντροφιά στη μοναξιά σου.
Ζήσε την ψευδαίσθηση
και όταν η μέρα θα χαράξει θα χαθώ,
όνειρο ήταν και πάει.
Ζήσε τη ζωή σαν όνειρο.
Κάνε το όνειρο ζωή.

ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝ

Άφησε με απόψε,
στ’ όνειρό σου να ζήσω,
στις στιγμές του ονείρου
μια ζωή για να κλείσω.
Κάπου εκεί θα ‘μαι,
στου ονείρου την άκρη,
να χαϊδέψω τη θλίψη
να σου πάρω το δάκρυ.
Η βραδιά μας απόψε
σαν αλήθεια να μοιάζει
και στου ονείρου το τέλος
μια αυγή να χαράξει.
Άφησε με απόψε
αγκαλιά να βρεθούμε,
το ξημέρωμα φθάνει
και μετά θα χαθούμε.

ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΓΙΑ ΜΑΣ

Η ΜΟΙΡΑ

Σαν κάτσεις να πιεις με τη ζωή
τη μοίρα μην καλέσεις,
μην γίνεις φίλος της γιατί
πως θα την προκαλέσεις.

Σαν κάτσεις να πιεις με τη ζωή
η μοίρα θα ‘ρθει μοναχή,
πότε παρέα σου να πιει
πότε την πλάτη της να δείξει.

Ίσως η μοίρα σου να ‘ρθει
και απ’ το ποτήρι μου να πιει
τότε κι εμείς αγάπη μου
ίσως να είμαστε μαζί.

Γι’ αυτό λοιπόν μην προσπαθείς
τη μοίρα να προστάξεις,
γιατί αυτή μες τη ζωή
ελεύθερη και μόνη ζει
όπου γυρνά και όπου βρει
αδέσποτη γυρίζει
τις τύχες μας ορίζει.

ΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

Άφησα το όνειρό μου να αγγίξεις
και του έρωτα τη δίψα να γευτείς.
Άφησα τη καρδιά μου να ανοίξεις
μήπως εκεί μπορείς να ζεσταθείς.

Άφησα το δάκρυ να χαϊδέψεις
και αγκαλιά, τον πόνο σου να πεις.
Άφησα τα μάτια μου να βρέξεις
μήπως διψάσεις κάποτε και πιεις.

Άφησα τη σκέψη μου να κλέψεις
και στο μυαλό μου σ’ έβαλα να ζεις.
Άφησα στη ψυχή μου να χωρέσεις
μήπως εκεί θελήσεις να κρυφτείς.

Μ’ αν κουραστείς, μη βιαστείς
και αντίο εύκολα να πεις
άδικο θα ‘ναι πριν χαθείς
ανάμνηση να γίνεις.

ΣΤΙΓΜΗ ΑΙΩΝΙΑ

Ηλιαχτίδα σαν χάδι στο χάραμα έλα.

Αυγής κλωνάρι, στ’ ονείρου μου τρέλα.

Εκεί που η νύχτα τη μέρα ζυγώνει,

γίνεται θαύμα μα με σκοτώνει.

Τα χέρια αγγίζουν για μια στιγμή μόνο,

παράξενο είναι μα μοιάζει με χρόνο.

Πως γίνεται τάχα, η στιγμή να παγώσει

να γίνει το θαύμα μα να μην με σκοτώσει.

Ο χρόνος κυλάει και φεύγουν τα χρόνια

μα η στιγμή μας θα είναι αιώνια.

Ζωή στη ζωή μου, θα δίνεις, θα δίνω

τι κι αν μονάχα στο χάραμα σβήνω.

ΣΤΟ ΑΛΛΟ ΜΟΥ ΜΙΣΟ

Γλυκιά μου μην κλαις,
κι αν κλάψεις
το κλάμα σου να ’ναι βουβό,
απόψε που κλαίει η καρδιά
ας τη βροχή ν’ ακουστεί
και δάκρυ να γίνει.
Γλυκιά μου μην κλαις,
στα μάτια αυτά
μην αφήνεις τη θλίψη να ζει,
είναι καιρός πια να δεις
πως στη ζωή σου αυτή
το άλλο μισό περιμένει.

Γλυκιά μου μην κλαις,
κι ας του ανέμου τη βοή,
νανούρισμα στη νύχτα σου
να γίνει.
Γλυκιά μου μην κλαις,
η άνοιξη που καρτεράς να ‘ρθει,
μες την καρδιά σου
πρώτα πρέπει να ανθίσει,
θα καταλάβεις τότε και θα δεις
πως στον χειμώνα της ζωής
όταν βρεθείς,
σαν άνοιξη κι αυτός θα μοιάζει.

Γλυκιά μου μην κλαις
κι ας τη βροχή και του ανέμου τη βοή
τραγούδι στο ξημέρωμα
να γίνουν.