Ηλιαχτίδα σαν χάδι στο χάραμα έλα.
Αυγής κλωνάρι, στ’ ονείρου μου τρέλα.
Εκεί που η νύχτα τη μέρα ζυγώνει,
γίνεται θαύμα μα με σκοτώνει.
Τα χέρια αγγίζουν για μια στιγμή μόνο,
παράξενο είναι μα μοιάζει με χρόνο.
Πως γίνεται τάχα, η στιγμή να παγώσει
να γίνει το θαύμα μα να μην με σκοτώσει.
Ο χρόνος κυλάει και φεύγουν τα χρόνια
μα η στιγμή μας θα είναι αιώνια.
Ζωή στη ζωή μου, θα δίνεις, θα δίνω
τι κι αν μονάχα στο χάραμα σβήνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου