ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ

Ξεφυλλίζοντας απόψε τις αναμνήσεις,
έντυσα την νοσταλγία μου στα λευκά
και μέθυσα στ’ αρώματα της νιότης,
τότε που τα λουλούδια είχαν μυρωδιά,
τότε που με κοντά παντελονάκια
σεργιανούσαμε στα σοκάκια του χωριού,
τότε που η μυρουδιά της μεγάλης ακακίας ευωδίαζε,
αυτοφυές δέντρο των φτωχών,
τότε που το πρώτο φιλί στο κοκκινισμένο
μάγουλο της Κατερίνας,
γινόταν τρόπαιο στην αγορίστικη επιθυμία,
τότε που στις χουφτίτσες μας
τα όνειρά μας γίνονταν βώλοι,
τότε που υπήρχαν όνειρα,
και σαν νύχτωνε…
η αγάπη της μάνας και το παραμύθι της γιαγιάς

νανούρισμα γλυκό,
πώς να δυστυχήσεις!!!

Αγκάλιασε με σφιχτά
μήπως περισώσουμε τα τελευταία μας όνειρα,
κάνει κρύο απόψε…
όμορφα τα τριαντάφυλλα στο βάζο,
αλλά η μυρωδιά χάθηκε,
χάθηκε εκεί στη νιότη μας.